Stilte

Lieve allemaal. Deze keer geen grootse verhalen en dat is misschien maar goed ook. Want zijn het niet vaak de slechtste verhalen die het meeste indruk maken? Ik heb in Bacharach de Rijn de rug toe gekeerd. Dat betekent dat ik over de bergjes en door de dalen ben gaan lopen. Dat is behoorlijk wennen mag ik wel zeggen. Want veel trainen hierop kan je in onze polder niet. Hellingen van tussen de 10 en 20 procent omhoog en ook weer omlaag vergen dat ik diep uit de reserves moet putten. Maar die heb ik gelukkig nog. Waarom steeds omhoog en dan weer omlaag zal je zeggen? Nou de kortste wegen gaan vaak recht over de heuvels en al die dorpjes liggen dan weer in de dalen. Met de regen van de laatste dagen is het in de bossen er niet beter op geworden. De foto's spreken voor zich. Gelukkig nog geen natte voeten gehad. Voor de rest is het lopen door verstilde landschappen met dito dorpjes. Zelfs een kop koffie is dan moeilijk aan te komen. Goed dat ik elke dag wat te eten en drinken bij mij heb. Voordeel van die stilte is dat ik weer regelmatig hertjes zie die meestal verschrikt wegrennen. Vanmorgen nog 2 die wel heel dicht langs mij heen op de vlucht sloegen.

Ondertussen is het hier ook zonniger geworden. Leuk voor al die mensen die daar naar snakken maar voor mij hoeft het niet zo warm te worden. Het water loopt soms nu al in straaltjes van mijn lijf.

Morgen ga ik weer op zoek naar de Rijn in Worms. Dan heb ik er denk ik zo'n 500 km opzitten. Maar nog steeds niemand ontmoet die dezelfde kant uit gaat zoals ik. Zal nog wel komen.

Iedereen opnieuw bedankt voor de vele reacties. Kijk er elke dag weer naar uit.

Rustig aan.

Tijd om weer even bij te praten. Ik zit ondertussen in Bacharach. Wie kent het niet. De laatste dagen heb ik wat rust genomen. Dat wil zeggen dat ik slechts rond de 20 km per dag liep ipv tussen de 25 en 30. Moet kunnen dacht ik zo. En dan heb ik toch een beetje geluisterd naar diegenen die vroegen of het niet eens tijd was voor een rustdag.

Ik heb afwisselend langs het water en door de bossen gelopen. Als ik de kortste weg kies gaat die dwars door de bossen omdat de Rijn nogal kronkelt is daarlangs lopen dus niet het kortste. Al enkele dagen loop ik behalve door bossen ook steeds meer langs fruitboomgaarden. De bomen staan nog geduldig te wachten op warmer weer. En dat geldt ook voor de wijngaarden hier langs de oevers van de Rijn. Maar de warmte komt er aan.

Omdat ik maar korte dagen maakte kon ik ook nog even de toerist uithangen in Koblenz. Leuk om weer te zien. De dag daarna weer de kortste weg genomen die dus niet langs de Rijn voerde. Maar dit leverde weer mooie vergezichten van bovenaf op. Vooral in de buurt van Boppard. Daar in de buurt hield een oude vrouw mij aan om te zeggen dat ik te snel liep. Direct begon ze te vertellen over haarzelf. Ze was 91 jaar en wandelde nog elke dag een stukje. Toen ze 17 was werd ze door de Russen in een werkkamp in Siberië geplaatst. Daar had ze 7 jaar dwangarbeid moeten verrichten in de kolenmijnen. Dan besef je weer hoe goed ik het heb gehad.

Genieten dus maar. Jullie wensen mij dat ook toe in jullie reacties. Nou dat doe ik zeker. Van de ontmoetingen zoals zojuist beschreven, de natuur met het wild wat ik soms zie, het lopen zelf en de rust. Maar de eerlijkheid gebiedt ook te zeggen dat het niet altijd genieten is. Dat kan natuurlijk ook niet. Je hebt goede en slechte momenten. Pijntjes die soms zorgen baren, regen en wind, verdwalen, en opletten of je niet in de hondenpoep trapt want daarmee ligt het bezaait aan de kant van de weg. Op 1 à 2 keer na heb ik alles gelukkig kunnen ontwijken. Maar dat betekent wel vaak naar beneden kijken ipv om je heen.

Gelukkig blijft er meer dan genoeg over om wel van te genieten. En ik hoop dat het zo mag blijven.

Iedereen weer bedankt voor jullie reacties natuurlijk en tot schrijfs.

En, o ja, ik ben de Loreley zonder ongelukken voorbij.

Lekker gelopen

Daar ben ik weer. Ik zit ondertussen aan de Rijn in de buurt van de Loreley. In Andernach om precies te zijn. Ik heb de laatste dagen lekker gelopen mag ik wel zeggen. En het liep ook lekker. De Eifel ligt achter mij en dat kon ik goed merken. Twee dagen geleden al wat minder steile klimmetjes en over het algemeen ging de weg het meest naar omlaag. Ook het weer werd steeds beter. Eerst nog een hagelbui en daarna wat regen maar steeds op plaatsen waar ik kon schuilen voor de bui. Dat leverde 1 maal een mooi gesprek op met een vrouw die in haar schuur aan het werk was. Ik vroeg of ik bij haar even de bui voorbij mocht laten gaan. Natuurlijk was het antwoord en of ik koffie wilde. Zo hebben we samen onder het genot van de koffie wat met elkaar gesproken. Voor mij een leuke onderbreking maar voor haar betekende het weer eens met iemand te praten zoveel meer. Ze was haar man nog niet zo lang verloren en dit is wat ze zo miste. En met de koffie had ze haar goede daad die dag ook weer gedaan. Geluk zit soms in de kleine dagelijkse dingen.

Gisteren een droge dag op weg naar de Rijn die lokte. Wat meer lopen op harde ondergrond dan de dagen daarvoor. Het venijn zat echter in de staart. Met nog maar 7 km te gaan stuurde de navigatie mij nog door een stuk bos. Na enige tijd kwam ik bij een hek aan vlak bij wat gebouwen. Nu had ik al eerder hekken op mijn pad gehad maar deze ging niet open. Gelukkig liepen er 2 jonge mensen aan de andere kant van het hek. Maar mijn roepen hoorden ze niet. Ben toen op zoek gegaan naar een manier om bij ze te komen. Met veel kruip door sluip door kwam ik er uit. De mensen schrokken zich rot mij daar te zien. Wat deed ik daar? Hoe kwam ik daar? Ik mocht daar dus duidelijk niet zijn. Gelukkig ging hun boosheid na wat uitleg over. Maar ik moest beloven daar NOOIT meer te komen. Dat was voor mij geen probleem. Ik begreep dat ik veel geluk had dat zij thuis waren want normaal lopen er honden voor de bewaking. Van het verscheurende type begreep ik wel. Niets voor mij dus. Vond 1 keer licht gebeten te zijn door een hond in Aken wel genoeg. Later begreep ik van mijn hoteleigenaar dat ik inderdaad geluk heb gehad. Het landgoed wordt gebruikt voor hoge gasten als ze in Bonn zijn voor overleg. Mitterand logeerde daar oa. . Als dat het geval was geweest had ik echt in grote problemen gezeten. Bewakers schieten namelijk eerst en vragen daarna pas wat je daar komt doen. Weer een ervaring rijker zullen we maar zeggen.

Vandaag een rustig dagje langs de Rijn gelopen. Nou ja rustig. Door het dal gaat de snelweg, spoorbaan, fietspad en rivier. Ik had deze keer mijn eigen weg langs het water gekozen maar dat pad wordt niet door velen gelopen merkte ik wel. Sterker nog, ik was de enige. Maar ook dat pad bracht mij waar ik nu ben.

Iedereen weer heel erg bedankt voor de lieve, leuke reacties. Te veel om allemaal individueel op te regeren. Maar wees gerust. Ik lees ze wel.

Nederland uit. Avontuur begint

Het wordt weer tijd om wat van mij te laten horen begrijp ik.

Waar waren we gebleven. Ik was dus nog in Nederland de laatste keer dat ik wat schreef. In Valkenburg om precies te zijn en op een terrasje. Dat kon toen nog maar de dagen daarna beslist niet meer. De wandeling van Valkenburg naar Aken was een pittige. Ik kon pas laat ontbijten en dan ook nog door het glooiende landschap, iets waar je in de polder niet op kan trainen, maakte dat het een lange dag werd. Daarnaast begonnen er ook wat spieren in de benen te protesteren. Maar goed eenmaal in Aken aan een lekker biertje ben je zoiets snel vergeten.

De volgende dag richting de Eifel. Dat werd direct een behoorlijk avontuur. Mijn navigatie stuurde mij soms niet bestaande paadjes op of sloeg wel bestaande over. Dan zie je de te lopen kilometers wel aftellen maar plotseling zijn het er veel meer en tellen ze op. Dan ben je dus de verkeerde kant uit aan het lopen. Overigens mis ik zelf ook wel eens een paadje. Bij elkaar werd het dus wel heel veel kilometers die dag. Tot overmaat van ramp liet de navigatie het in de middle of nowhere afweten en mijn mobiel had daar ook geen bereik. Waar moet je dan heen? Ik had die dag ook niemand gezien maar kort daarna gelukkig wel. Hij vertelde welke richting ik moest aanhouden. Niet het natte veengebied in zei hij. En jawel hoor daar kwam ik dus midden in. Goed dat ik hoge schoenen aan heb want anders heb je natte voeten. Hoe ik weer op het goede pad ben geraakt kan ik niet vertellen maar het is mij gelukt. En dat ondanks de verkeerde aanwijzingen van 2 wandelaars, de 2e en 3e persoon die ik in het gebied ben tegengekomen, die mij de andere richting aangaven.

Met toch wel wat spanning wat vandaag wel zou brengen vanmorgen op pad gegaan. Het hotel lag in een dal. Dat heb ik geweten. Ik kon direct steil omhoog. Bijna met je neus op je knieën en dat bijna 1km lang. Ik was steil doorgezweten en ik heb enkele keren halt moeten houden. Mijn hart maakte overuren. Ik kan merken dat ik ouder wordt. Dit zelfde gebeurde nog een paar keer vandaag. De Eifel is prachtig maar ook steil op sommige delen. Gelukkig bleef het lang droog behalve vanmiddag dan. De temperaturen zijn voor mij prima. s Morgens net boven nul en niet meer dan 10 overdag. Ik heb zelfs al een hagelbui op mijn pet gehad.

Nou dat was het dan weer. Dank voor al jullie meelevende reacties. Heel leuk.

Phpd

Weer tijd om iets te schrijven. Eerst maar even een beetje klagen. Dan hebben we dat maar gehad. Ik heb last van Phpd. Wat betekent dat zullen sommigen denken? Wel niets anders dan pijntje hier en pijntje daar. Mijn hamstring in mijn linkerbeen gaat niet zo lekker, mijn kleine linker teen heeft het zwaar te verduren en mijn teen naast mijn grote teen aan de rechtervoet vertoont een flinke blaar die behoorlijk gevoelig is. Ik weet dus goed dat ik behoorlijk wat vraag van mijn onderdanen. Volgens Barry, mijn fysiotherapeut in nood, had ook gezegd dat ik langzaam moest opbouwen. Vandaar misschien. Maar het goede nieuws is dat de cyste in mijn linkerknie minder gevoelig is geworden. Dus het trainen in Nederland helpt wel.

Dan iets over het weer. Voor elke Nederlander ook heel belangrijk. We denken dat het hier altijd wat minder weer is maar wat blijkt.: 1 week gelopen en maar 1 ochtend regen. Prima toch! Dus niet meer klagen mensen.

Ook weer even terugblikken. Na Vessem ben ik naar Gastel gelopen. Het liep die dag niet echt lekker. Kan ook gebeuren. De b&b was echter uitstekend. Ontvangen met Limburgse vlaai. Heerlijk. En bij het ontbijt de grootste omelet die ik ooit heb gehad. Kan je 2 dagen op lopen. Van daaruit naar Hunsel. Ging beter die dag met prima weer. Vandaag dan door het glooiende land van Limburg naar Valkenburg. Warm zelfs vandaag. Vandaag het meest westelijke puntje van Duitsland bezocht, het smalste stukje Nederland doorkruist en het eerste klim-en daalwerk moeten verrichten. Wel prachtig hier. Nu in Valkenburg op een terras met een biertje en een portie bitterballen. Hoezo afzien?

Morgen dan Duitsland in. Op naar Aken en het echte avontuur kan beginnen. Liefs allemaal.

Wegzending en omweg

Ik ben ondertussen weer een stukje dichter bij Duitsland. Dan gaat het avontuur voor mijn gevoel echt beginnen. Maar eerst nog even terugblikken. De trip naar Tilburg was pittig omdat ik de afstand van 30 km nog maar 1 keer had getraind en dat ging niet al te best. Nu ook niet maar we zijn er gekomen. In de b&b zaten 2 mensen uit Duitsland dus ik kon direct oefenen. Woensdag op weg naar Vessem. Maar 25 km. Kwam vroeg aan in de pelgrimshoeve Kafarnaüm maar daar bleek niemand aanwezig. In de bar aan de overkant gelukkig wel dus daar maar wat gedronken. Was ook het stembureau trouwens dus aanloop genoeg. Ik kreeg het telefoonnummer van de beheerder van de hoeve en de gastvrouw en gastheer kwamen er na een goed uur aan. Er werd mij gevraagd of ik een wegzending wilde. Niet echt wetend wat dat was maar wel nieuwsgierig heb ik ja gezegd. Na het avondeten vond een korte ceremonie plaats. Gastvrouw, gastheer, spreker en ik. Met kaarsen opsteken, stemmige muziek en een mooi woordje uit een bundel van Hans Bouma. Zo werd ik al het goede gewenst voor onderweg. Ook kreeg ik een ketting met het Tau teken van Franciscus mee. Bijzonder allemaal. Vandaag verder naar Gastel. Als de bomen onder je voeten spiegelen op het asfalt dan weet je wat de reden is. Regen helaas. En als je over Ad een Cora paden, zandplaten dus, in het bos loopt druipen die bomen ook nog eens extra. Maar gelukkig werd het vanmiddag droog. Ben zowaar even België ingelopen. Maar in het zicht van de haven liet mijn navigatie mij een paar kilometer omlopen helaas. Gelukkig liep er 1 meneer in het bos die mij weer op het juiste pad heeft geholpen. Zo zie je maar weer dat er altijd hulp is als je er even niet uitkomt. Morgen Limburg in voor een overnachting in de buurt van Ittervoort.

Iedereen weer bedankt voor de reacties. Ongelooflijk die hoeveelheid.

Koud begin, warm afscheid

Zo zit de eerste dag er al weer op. De dag begon met warme goede wensen voor onderweg. De naaste buren kwamen langs en natuurlijk ook afscheid van Marijke genomen. Geweldig dat zij het ziet zitten om zo lang alleen te willen zijn. Onderweg heb ik nog even afscheid kunnen nemen van mijn zus en broer en ook goede vriend Ger kwam nog even de hand schudden. Ondertussen was al het warme snel veranderd in kou. Pal tegen de ijzige oostenwind in was wel even wennen. De temperatuur was in het begin nog onder nul. Later iets erboven. De gevoelstemperatuur was echter veel lager. Gelukkig had ik er op mijn lijf helemaal geen last van. Alleen je hoofd wordt wel koud. Maar gelukkig was het prachtig zonnig weer en dat maakt alles goed. Nu zit ik in mijn eerste b&b in Helkant. Vreemd wel zo dicht bij huis maar toch weg. Want ik heb vandaag Strijen, Mookhoek (geboortedorp),Hoeksche Waard en Zuid Holland al achter mij gelaten. Morgen op naar Tilburg.

Dank voor de vele reacties en tot schrijfs.

Voorbereiding

Ja familie, vrienden, kennissen etc. etc. ik ben van plan weer op stap te gaan. "Je lijkt wel niet goed wijs" heb ik al van enkelen mogen horen. En misschien hebben diegenen wel gelijk. Een kleine afwijking helpt wel om zo'n avontuur aan te gaan. Maar hoe zwaar het ook gaat worden, ik heb zwaardere dingen in mijn leven meegemaakt. Het is dit jaar al weer 10 jaar geleden dat ik mijn laatste bestralingen heb gehad met de boodschap dat ik een "goede" kans had om verder vrij van kanker te blijven. Garanties werden niet gegeven natuurlijk. Lopen ging op dat moment ook niet meer zo best. "Als je later weer een rondje rond de kerk kan maken dan mag je blij zijn" was het bericht dat ik meekreeg van de chirurg. Ondertussen heb ik dat rondje al vele malen mogen oprekken. 5 x vierdaagse van Nijmegen en 5 jaar geleden 900 km naar Santiago de Compostella. Nu dus 10 jaar verder. Mooi moment om deze keer nog verder te gaan. Althans, als het gaat lukken natuurlijk.

De voorbereiding is, zoals 5 jaar geleden, weer niet optimaal. Eerst geholpen aan een liesbreuk zodat ik eind februari pas een volle rugzak mocht tillen. Dan krijg ik last van een cyste in een knieholte. Barry, de fysiotherapeut, zegt me langzaam de trainingen op te bouwen. Maar als je nog maar weinig tijd voor trainen hebt is langzaam opbouwen eigenlijk geen optie. In 1 week tijd loop ik eerst 10 km, dan 20 km en tenslotte 30 km. Alle drie de keren gaat het niet pijnloos. In tegendeel soms. Maar het afgelopen weekend ging het gelukkig beter. Dus toen toch maar de knoop doorgehakt om op weg te gaan en we zien wel hoe het gaat. En vertrouwen dat het wel goed komt. Als vertrekdatum heb ik om verschillende redenen de 19e maart gekozen. De eerste overnachtingen zijn gereserveerd en de weg door Nederland, Duitsland, Oostenrijk en Italië is op papier gezet. De rugzak nog pakken en nog wat trainen en dan gaat het avontuur van start!!!!