Oostenrijk uit, Italië in

Ja iedereen, zo snel kan het gaan. Voor je het weet ben je Oostenrijk door. Althans zoals ik het heb gedaan. Het Oostenrijk verlaten liep toch heel anders dan dat ik gedacht had. Vanuit Prutz was het omhoog naar Nauders. Dat omhoog gaan viel overigens in vergelijking met de dag ervoor wel mee. Alles ging in het begin wel stroef want mijn beenspieren hadden de dag ervoor nog niet verwerkt. Maar een beetje pijn is fijn zullen we maar zeggen. Toen ik halverwege de dag in Pfunds aankwam werd het tijd voor een bakkie koffie. De personen die ik aansprak bleken Nederlands te spreken. Zij was Nederlandse en hij Oostenrijker die ook Nederlands sprak. Ze vertelde waar er misschien nog wat open zou zijn want heel veel is nu gesloten na het winterseizoen. Ik vond mijn koffie en vroeg gelijk hoe de weg verder ging. Dat was maar goed ook want 1 van de gasten wist dat míjn geplande weg afgesloten was wegens steenslag. Door de late inval van de dooi was dit nog niet opgeruimd. Enige optie was lopen langs en op de autoweg. Maar dit werd mij zeer sterk afgeraden. Als ik tenminste levend in Rome hoopte aan te komen. Omdat ik dat toch wel wil heb ik gekozen om de bus te nemen. Aan de autoweg gekomen op weg naar de bushalte stopte er een auto met het Nederlandse echtpaar wat ik eerder de weg vroeg. Toeval bestaat niet toch? Of ik maar wilde instappen om mij bij de bushalte te brengen. Zodoende kwam ik gemakkelijk en veilig in Nauders. Achteraf een heel wijs advies want het was erg druk op de weg. In Nauders bleek ook heel veel gesloten. Bij het diner in een van de weinige restaurants die open waren trof ik weer een Nederlands echtpaar. Wat schetst mijn verbazing als ik die de volgende morgen in míjn pension weer aan het ontbijt aantref.

Vanaf Nauders was het ongeveer 4 kilometer lopen tot de grens met Italië. Vals plat met een tegenwind van minstens kracht 7. Dat was nog best pittig. Ik dacht dat het na de pas wel omlaag zou gaan maar dat was niet het geval. Het bleef vals plat omhoog tot ongeveer aan de Reschensee. Wat ik hoopte dat de koeienmestlucht hier wel over zou zijn pakte anders uit. Ook hier waren ze driftig aan het mest uitrijden dus de geur bleef hetzelfde. Toen de afdaling dan toch kwam werd het, lopend op het fietspad, uitkijken voor die fietsers die in een razende vaart naar beneden gingen. Af en toe niet normaal. Maar alles ging weer goed. Na nog een omleiding vanwege steenslag kwam ik in Glurns, een leuk nog ommuurd plaatsje. Daar had ik bij het avondeten een mooi gesprek met een van de bewoners daar. Heel persoonlijk zelfs. Dat zijn de ontmoetingen die zo'n tocht de moeite waard maken.

Vannacht regen. Maar vanmorgen precies op tijd weer droog. Onderweg heel veel fietsers, leek de fietsvierdaagse wel. Blijkt dat veel mensen vrij zijn ivm 1 mei. In mijn nieuwe pension waar ik nu zit kom ik nota bene mensen uit Duitsland tegen die mij herkennen van het ontbijt in Nauders. Hoezo toeval?

Morgen weer verder door het dal van de appelboomgaarden.

Het allerbeste voor iedereen gewenst.

Oostenrijks avonturen

Het is weer tijd om wat te schrijven. Foto's zeggen ook weer niet alles. De laatste keer schreef ik dat ik in Oostenrijk was aangekomen. De eerste overnachting was in Reutte. Aardig stadje moet ik zeggen. Nou had ik verdacht op de grens tussen Duitsland en Oostenrijk al over de Fernpass te moeten maar dat was niet zo. Slechte voorbereiding zou je kunnen zeggen. Die moest dus nog komen. Net voor de pas had ik een design hotel. Lag helaas al aardig hoog en kostte al menig zweetdruppeltje. Maar goed. Ze hadden ook een zwembad en sauna. Daar heb ik wel even gebruik van gemaakt. Ik heb die zwembroek toch zeker niet voor niets heel Duitsland door mee geschouwd. De volgende morgen al vroeg op pad om de Fernpass te bedwingen. Ik was er eerlijk gezegd toch wel een beetje nerveus voor. Gelukkig had ik perfect weer. Rond de 10 graden, klein beetje regen, geen zon en wind. Uiteindelijk viel de klim mij nog niet tegen. Was wel tot op de draad toe nat van het zweten maar dat droogt wel weer. Daarna liep het vrij vlot tot boven Imst waar ik had afgesproken om Stephanie te ontmoeten. De loopafstand was die dag ook maar 22 km en ik was heerlijk vroeg in mijn hotel. Het was heel leuk om Stephanie na 5 jaar weer terug te zien en we hebben vele herinneringen kunnen ophalen. Ik heb gelijk wat spullen aan haar meegegeven om per post terug naar huis te sturen. Dingen die ik waarschijnlijk niet meer nodig zal hebben.

Vandaag had ik van dat laatste al veel plezier want het was een pittige dag. Omdat de dag ervoor maar kort was vwb de kilometers moesten er vandaag wat meer volgen vond ik. Daar had ik onderweg al spijt van. Het profiel op mijn navigatie gaf redelijke stijgingen te zien maar te doen. Maar 2 passen over op 1 dag is net iets te veel merkte ik. Daar kwam bij dat de temperatuur weer flink steeg, tot 25 graden, en de stijgingen ook forser waren dan verwacht. Als je dan ook nog in het bos een rondje van 3 km teveel gaat lopen dan zakt de moed een beetje in de schoenen. Zelfs een ervaren Oostenrijker geloofde niet dat ik die dag bij mijn al geboekte hotel zou kunnen komen. Lekker optimistisch. Gelukkig kwam ik ook nog een boer tegen die een korte weg over de pad wist naar Prutz, waar ik naar toe moest. Volg de waterval naast het pad maar omhoog dan komt alles goed. Nou dat heb ik omhoog zeer sterk betwijfeld. De waterval werd een waterloopje van smeltwater. Maar die liep niet meer naast het pad maar er overheen. Nat en bagger natuurlijk en het werd als maar steiler. Toen ik op bijna 1600 mrt boven kwam was er niet veel meer van Jaap over. Kapot. Maar in militaire dienst heb ik geleerd dat je dan toch nog 20 pct over hebt. Dus verder natuurlijk. Nu kilometers naar beneden. Dat vond een van mijn grote teennagels niet fijn meer. Ik ben benieuwd of ik die nog ga behouden. Voorlopig is die nog bij mij.

Dat was het weer voor dit moment. De volgende dagen blijft het warm en zonnig. Kan er tegen aan. Maar beter dan regen. Zo ga ik de zon tegemoet. (iets voor in een liedje van Guus Meeuwis? )

Duitsland uit, Oostenrijk in

Ja beste allemaal, het avontuur in Duitsland is al weer afgelopen. Ik heb ongeveer een maand door Duitsland gelopen en dan zit het er plots op. De laatste dagen heb ik, zoals eerder al gemeld, het meest door redelijk vlak gebied mogen lopen. Tot aan het stadje Schöngau. Daar had ik een leuk onderkomen in de oude ommuurde stad. Maar deze oude steden lagen meestal wat hoger op een heuvel. Dat betekent dus wat klimmen en daarna weer dalen. Daarna bleef het een beetje op en af gaan. Buiten Schöngau gekomen zag ik voor het eerst de bergen opdoemen. En naarmate je er dichterbij komt toch best een imposant gezicht. Wetende dat je daar ook tussendoor en overheen moet. Mijn laatste overnachting in Duitsland was dus afgelopen nacht in Rosshaupten. Wel bekend bij iedereen denk ik. Daar sliep ik in een pension tevens pizzeria. Prima zou je zeggen maar laat het nou net hun rustdag zijn. Pech voor mij dus. Er bleken meerdere zaken die dag gesloten op 1 na: hotel Kaufmann. Een sterren restaurant nota bene. Zit je daar met korte broek en t shirt tussen de mannen in pak. Maar prima gegeten mag ik wel zeggen en voor een redelijke prijs. Mag ook wel een keer als afsluiting in Duitsland. Vandaag langs de westkant van de Forggensee naar Füssen. Een prachtige stad waar ik even heb rondgekeken. Op afstand heb ik een van de sprookjeskastelen (Neuschwanstein of Hohenschwangau) nog zien liggen maar tijd om daar heen te gaan heb ik niet vrij gemaakt. Dan de grens over. Toch wel een apart moment. Het 4e land waar ik lopend mee in aanraking kom. Nederland, klein stukje België, Duitsland en dan nu Oostenrijk. Ondertussen ben ik ook over de grens van 900 km, die ik in Spanje heb mogen lopen, heen. Ongelofelijk eigenlijk dat het lijf het allemaal nog in zich heeft. Nu kijken of het serieuze klimwerk er ook nog in zit. Als alles volgens plan mag verlopen hoop ik over 2 dagen in Imst Stephanie te ontmoeten waarmee ik in Spanje een stuk heb samen gelopen. Lijkt mij, en haar, bijzonder om elkaar na 5 jaar weer te zien. Het weer blijft mij gunstig gezind ( maar 1 dag regen in Duitsland!! ). Wordt zelfs weer warmer. De foto's spreken voor zich denk ik.

Ik heb weer met veel plezier de reacties gelezen. Blijf ze sturen zou ik zeggen. Warme groeten uit Oostenrijk

De dagelijkse routine

Zo, waar was ik ook alweer gebleven? O ja, stop in Donauwörth. Vreemd maar het voelt weer goed als je na zo'n dag rust weer op pad kan. De benen moesten ook weer wennen. Maar het hielp dat het hier nog steeds redelijk vlak is. Ik meldde dat ik dacht dat na de rustdag het klimmen en dalen weer aan de orde zou zijn, niets was minder waar. Die heuveltjes waren slechts een kleine oprisping van de natuur. Vanaf Donauwörth dus weer tussen de landbouwvelden met de nodige bedrijvigheid. Wat wel steeg was de temperatuur. Tjonge, jonge, dat hakt er in zeg. Omdat het landschap zich leent om kilometers te maken is de hoge temperatuur toch iets wat energie vreet. Blik op oneindig en lopen maar. En wel genieten van de steden op de romantische route, want daar moet het wel van komen. Neem bijvoorbeeld de stad Augsburg waar het even goed toeven was. Voor degenen die hun aardrijkskunde nog wat willen ophalen, loop ik nu veel langs de Lech. En dat blijft nog even zo.

Niet veel bijzonders te melden dus. Dan maar iets over mijn dagelijkse routines. Zo vroeg mogelijk opstaan, zeker nu het zo warm is. Gedurende de week kan ik vaak al om 6 a 7 uur ontbijten. In het weekend helaas pas om 8 uur. Dan snel pakken, toilet maken ( niet meer dan kop onder de kraan) had ik al gedaan natuurlijk, navigatie opstarten, kleding in orde, schoenen aan, rugzak vast, uitchecken en weg. Dan probeer ik in de ochtend direct al 10 a 15 km achter elkaar te lopen. Dan op zoek naar koffie. Vaak vind ik die helaas niet. Dan maar wat water drinken dat ik bij mij heb. Rond 1 uur wordt het tijd voor een broodje, wat ik ook bij mij heb, klaargemaakt bij het ontbijt. Dan komt het moeilijkste stuk van de dag. De laatste 10 of meer kilometers. Maar zitten die er op dan wacht mij een heerlijke warme douche. De natte kleren, elke dag weer natte sokken, t-shirt en onderbroek gaan direct mee onder de douche en worden ook gewassen. Na een half uur ben ik dan weer het ventje. Dan op zoek naar nieuw onderkomen op internet. En dat valt niet altijd mee. Dan een terrasje en daarna wat te eten zoeken. Na het eten is het tijd om bv een verhaaltje te schrijven, contact met het thuisfront en het algemeen dagblad lezen. Misschien nog even tijd om tv te kijken en om 9 uur in bed. Slapen lukt meestal wel na zulke dagen.

Zo, even een blik achter de schermen zullen we maar zeggen. Morgen weer een lange en erg warme dag voor de boeg dus maar snel mijn bed in

Tot schrijfs.

Stop

Nu ik zo'n 30 dagen zonder een dag rust onderweg ben vond ik het wel eens tijd worden voor een stop. De laatste 2 dagen heb ik elke dag zo ongeveer 30 km afgelegd en ook de komende dagen zijn pittig. Even rust kan dan ook geen kwaad.

De laatste 2 dagen heb ik door een wat meer open terrein gelopen. Niet zo erg heuvelachtig en daarom geschikt voor de landbouw. De boeren zijn op dit moment massaal mest aan het uitrijden en dat is goed te ruiken. Weinig romantisch aan. Omdat er onderweg wat minder natuurschoon te bewonderen is moet het romantische echt van de steden komen. En die zijn inderdaad steeds bijzonder mooi. Dit in tegenstelling tot de dorpjes waar ik door ben gekomen. Die zijn weinig aantrekkelijk en bijzonder stil. Een bakje koffie is er zelfs niet te krijgen.

Via Nördlingen ben ik nu in Donauwörth aangekomen. An der schöne blauwe Donau. Erg blauw vind ik haar of hem hier echter niet maar flink stroming zit er wel in.

Morgen weer op pad want zo'n dag vrij voelt maar vreemd aan. Dan richting de bergen. Want ik merkte gisterenmiddag al dat de heuvels weer hoger worden. Dat zullen de benen, waar het gelukkig weer goed mee gaat, wel gaan merken. En dat samen met de oplopende temperaturen zal menig zweetdruppeltje opleveren. Maar alles beter dan regen.

Iedereen weer het beste gewenst vanuit een zonnig Duitsland. En geniet daar ook van in Nederland waar het ook prachtig weer is begrijp ik.

Romantische strasse

Zoals gezegd ben ik ondertussen op de romantische strasse route gekomen. De eerste dag van Bad Mergentheim naar mijn overnachtingsadres was er nog weinig romantisch aan. Het was de eerste dag dat ik vanaf het begin tot het einde in de regen heb gelopen. Wat doe je dan? Je loopt en loopt en loopt maar door. Want ook de leuke dingen onderweg zijn dan niet aantrekkelijk om te gaan bekijken. Zoals bv slot Weikersheim. Bij mijn pension/ boerderij aangekomen was er niet veel droog meer aan mijn lijf. Gelukkig deed de verwarming het nog en na een nacht was alles weer droog.

De volgende dag was het prachtig weer en dan is het erg prettig om door de romantische plaatsen op de route de lopen. Eerste op mijn weg was Rothenburg ob am Tauber. Pracht van een plaats met vele toeristen. Heb ik ook maar even de toerist uitgehangen. Mijn benen begonnen ondertussen wel te protesteren na de lange en natte vorige dag. Ik was dus blij dat ik in Schillingsfürst een bijzonder goed onderkomen had en wat tot rust kon komen.

Vandaag was een prima wandeldag. Niet te warm, niet te koud en droog. Ook de klimmetjes vielen mee. Overigens is dat de laatste dagen het geval. Slechts enkele keren iets van meer dan 10 pct. Daar draaien we onze hand niet meer voor om.

Ik zit nu in een prachtig mooi en oud hotel midden in Dinkelsbühl. Zoek maar eens op internet. Bezoekje waard. Gezellig ook.

Ik ben vandaag al weer precies 4 weken onderweg. Voor wie daarin interesse heeft denk ik dat ik +/- 770 km heb afgelegd en meer dan 12 km heb geklommen en ook weer gedaald.

Dat was het weer voor deze keer. Nu op weg naar de Donau. Der Schöne Blaue, je weet wel.

Grüss Gott moet ik nu zeggen zoals ik merk hier in Beieren.

Schrik

Voor mijn vertrek uit het hotel annex brouwerij in Ober Mossau wilde de gastheer nog een foto van mij maken voor het plaatselijke nieuwsblad. Want een wandelaar op zijn tocht naar Rome kwam daar zeker niet dagelijks voor. Natuurlijk stemde ik in met zijn verzoek. Leuk om zo het nieuws te halen.

Dan op weg naar Miltenberg aan de Main. Dat werd een pittige dag met veel klimmen en dalen. En behoorlijk lang. Nog voor de eindbestemming voelde mijn rechterbeen niet goed. Ik weet ondertussen wel welke pijn onschuldig is en welke niet. Deze voelde niet goed. Dat bleek ook toen ik in mijn onderkomen er eindelijk goed naar kon kijken. Dikke knie, vocht dus, waardoor ik die niet ver meer kon buigen. Eerst Marijke maar eens gevraagd wat het kon zijn. Spier, pees, overbelast? Zij stelde voor om mijn fysiotherapeut op afstand Barry maar eens te raadplegen. Na wat heen en weer appen was zijn conclusie dat het misschien wel meeviel. Bungelen en wat rust nemen was het advies. Bungelen was geen probleem, rust wel.

De volgende morgen met toch wel wat zorgen op pad gegaan. En wat schetst ook mijn verbazing het ging niet eens zo slecht. Van de schrik bekomen toch maar besloten om het bij bungelen te houden en de rust maar even te vergeten.

De dagen erna verliepen ook goed. Ik werd onderweg door een Duitse familie uitgenodigd om thuis een bak koffie te drinken. Daar zei ik geen nee op want onderweg is het best lastig om iets wat open is te vinden. Deze mensen, wonend midden in het bos, maakten bijenkasten, hielden bijen en maakten hun eigen honing. Of ik dat wilde proeven op, ook door hun zelfgemaakte, brood. Natuurlijk kan je zoiets niet weigeren. En het smaakte prima. Ze hoopten er een bestaan in te gaan vinden. Ik wens het ze toe.

Ondertussen zit ik nu op de romantische strasse route aan de Tauber. Weer een andere rivier op mijn route. Ik loop nog steeds wat naar het zuidoosten. Maar veel oostelijker gaat het niet worden.

Mijn hotel ligt vannacht aan de Tauber in Bad Mergentheim. Een leuke stad met een mooi oud centrum. En met prima weer zijn de terrassen gezellig vol.

Morgen wordt regen verwacht maar dat zien we dan wel weer.

Iedereen weer het allerbeste gewenst. En tot schrijfs.

Nibelungenweg

De laatste keer dat ik schreef ging ik op weg naar Worms. Daar viel ik met mijn neus in de boter. Men had die dag een voorjaarsmarkt gepland en met het prachtige weer een schot in de roos. Mijn hotel lag pal naast de Dom in het centrum en daar was ook de markt. Direct ook maar een bratwurst geprobeerd en ik kan jullie vertellen dat die lekker was. De route naar en vanaf Worms was redelijk vlak en van mijn goede vriend Walter, zeer behulpzaam geweest met het opladen van mijn route, had ik al begrepen dat het een meer bewoonde wereld werd. Inderdaad loop ik nu wat vaker over geasfalteerde paden.

Overigens volg ik nu een weg die van west naar oost loopt. De Nibelungenweg. Heeft iets met nevel/mist en dwergen te maken uit een ver verleden. Van beiden heb ik niets gemerkt. Deze weg volg ik ook niet exact. Ik ga mijn eigen weg gebaseerd op de kilometers per dag en de overnachtingsmogelijkheden.

In Worms heb ik de Rijn voor het laatst op mijn reis achter mij gelaten. En vanaf vandaag is het weer klimmen en dalen geblazen. Gelukkig is het droog weer. Niet dat ik droog blijf maar dat hoort erbij. Vannacht slaap ik in een hotel annex bierbrouwerij. Schmucker. Omdat ik niet kon kiezen welk biertje ik wilde mocht ik er 4 van het vat proeven. Allemaal goed te drinken kan ik je zeggen. Mijn vochtgehalte is weer op peil.

Morgen op weg naar de rivier de Main. Maar eerst nog de nodige kilometers ervoor afleggen.

Dank, dank, dank weer voor de reacties en tot schrijfs.