Slechtste dag gehad?

Wat de titel al aangeeft heb ik een hele slechte dag gehad. De dag na mijn vorige schrijven kon ik gelukkig al vroeg op pad. Het was nog droog maar dat duurde maar 5 minuten. Toen kon de regenkleding al aan en die is die dag ook niet meer uit gegaan. Het zou al een pittige dag worden met veel klimwerk maar de regen maakte het nog zwaarder. Al snel had ik geen droge draad meer aan mijn lijf en het boek waarin de routes staan beschreven was ook direct verziekt. Als je dan bergop ook nog eens last krijgt van het zoute zweet in je ogen en je aangevallen wordt door vliegen die in je neus, oren en mond willen gaan zitten dan gaat je moraal er wel aan. Verschrikkelijk gewoon. De regen werd die dag steeds erger en dan kan ik mijn navigatie ook niet goed meer gebruiken. Tegen vocht kan hij wel maar niet tegen stortbuien. Gevolg was dat ik in rondjes ging lopen en een dorpje wel 3 keer heb teruggezien voor ik de juiste weg had gevonden. 10 km omgelopen! Het beste wat mij die dag overkwam was de gastvrijheid van een oude italiaanse man. Toen ik voor zijn deur stond te schuilen voor weer een moment dat de hemelsluizen open gingen vroeg hij of ik in zijn casa wilde komen. Ik zei dat ik droop van de regen maar dat was geen probleem. Binnen had de man de open haard aan en hij trok zijn bank voor de haard en daar moest ik op plaatsnemen. Nou was het windstil en het regende pijpenstelen dus de haard trok niet. We zagen elkaar door de rook in de kamer amper zitten. Hij bood mij wat te eten aan en ik moest wijn drinken want daar werd ik lekker warm van zei hij. Omdat ik nog moest lopen heb ik de boot na 2 glazen verder maar afgehouden. Toen kwam hij ook nog met een kleine paraplu die ik maar moest meenemen. Beleefd heb ik dat aanbod maar afgeslagen. Toen het wat droger was ben ik toch met een glimlach weer op weg gegaan. Helaas was die glimlach snel weer weggespoeld onderweg. Tenslotte bereik je dan toch je hotel maar vraag niet hoe. 40 km gelopen! Ook geen internet op de kamer maakte de dag compleet. Het thuisfront liet ik weten dat nog zo'n dag, dan stop ik er mee!! Na een douche, lekkere maaltijd en goede nachtrust hoop je dat je de slechtste dag nu gehad hebt.

Gisteren viel echter ook niet mee maar het was wel droog. Alleen het boek en de navigatie geven verschillende routes aan en dat leidt tot onnodig omlopen. Opnieuw liep ik 10 km meer dan aangegeven.

Daarom heb ik gisteren na overleg met mijn gastheer maar besloten om vandaag wat meer over asfalt te gaan lopen. De wegen zijn toch rustig en dan weet je zeker dat je niet teveel loopt. En dat pakte vandaag heel goed uit. Het weer was prima tot nu toe, want nu vallen er weer druppels, maar daar heb ik geen last van.

Straks weer lekker eten naar ik verwacht er dan kan je de wereld weer aan. Het weer wordt steeds beter dus we gaan met goede moed verder. Niet meer lopen met je hoofd in de wolken gelukkig.

Dat was het voor nu.

Ciao en bedankt voor jullie verhalen.

Florence

Was ik de vorige keer nog op weg naar Florence ondertussen ligt de stad al weer achter mij. De laatste dag op de godenweg was nog een bijzonder pittige. Vooral het begin was er een om niet snel te vergeten. Ze dachten zeker nog even kijken of dit ook nog te verteren is zo vlak voor het einde. Ook hier moest ik soms zwaar uit de reserves putten. Omhoog maar daarna ook zeker naar beneden. Uitkijken geblazen en jawel hoor mijn grote teennagel, die al aardig aan het verkleuren is, liet ook weten dat hij er nog was. Heelhuids tenslotte aangekomen in Fiesole op zo'n 20 minuten per bus van Florence.

Omdat ik hier maar weer eens een stop gepland had ben ik 2 nachten in hetzelfde hotel gebleven. Leuke plaats trouwens.

Gisteren toch vroeg op om Florence in te gaan. Want wat doe je op zo'n vrije dag: je gaat lekker wandelen door de stad. Nou is dat in deze stad geen straf moet ik zeggen. Het was tot het eind van de dag prachtig weer (toen kwam de regen), zondag en dan wil iedereen wel naar buiten. Je kon nu al over de hoofden, vele van Aziatische komaf, lopen. Maar wel heel erg gezellig. Veel bezienswaardigheden heb ik opnieuw van buiten bekeken. Om de vele musea en kerken allemaal van binnen te bekijken heb ik deze keer maar overgeslagen. Het is en blijft een heel bijzondere stad.

De batterij weer opgeladen voor het volgende deel van de reis. Vanmorgen toch wat nerveus aan deze dag begonnen want mijn geplande overnachtingsadres zat al vol. Telefonisch met een ander b&b contact gehad die nog wel plaats had. Maar het opgegeven adres kende mijn navigatie niet! Op goed geluk toch maar op weg en bij het adres in de buurt gekomen maar vragen. De dag begon goed. Mooi weer en prachtige uitzichten. Maar na de middag betrok de lucht en jawel onweer en regen. Met navragen lukte het mij erachter te komen waar ik zou moeten zijn. Een b&b in de middle of nowhere op een boerderij annex wijngaard. Daar ben ik gastvrij ontvangen en heb net een prima maaltijd naar binnen gewerkt. Heerlijk. Overigens zag ik bij aankomst hier een auto met Nederlands nummerbord staan. Blijken die gisteren ook te zijn gaan wandelen naar Assissi. Misschien haal ik ze nog in. Zou wel aardig zijn. Het weer blijft een zorgenpunt. Het is niet stabiel. Elke dag wel wat regen maar over 2 dagen meer zon en oplopende temperaturen tot 30 graden. Ook dat is niet alles, althans voor mij.

Geniet nog even van het mooie lange pinksterweekend allemaal en tot schrijfs.

Toscane in

Als ik de titel zo lees dan is het zelfs voor mij onwerkelijk dat ik hier naar toe gelopen ben. Maar toch is het zo. Stap na stap brengt je een heel eind weg. Als je maar gezond blijft en er geen gekke dingen gebeuren.

De laatste keer dat ik schreef was ik Bolonga uitgelopen. Het begin van de zogenaamde godenweg van Bolonga naar Florence. In goed Italiaans Via degli Dei. Het beloofde een pittige tocht te worden over de uitlopers van de Apennijnen. Nou dat is het ook geworden. Je loopt bijna geen meter vlak en bergop is ook echt bergop. Ze houden hier niet van omwegen blijkbaar dus als je een berg op moet dan maar recht omhoog. De hellingen van meer dan 20 pct stijgen en dalen zijn niet meer te tellen. Het is fysiek elke dag weer een enorme uitdaging. En door de regen en zelfs sneeuw gisteren is het baggeren door de modder geblazen en een uitdaging om je weg om de soms diepe waterpoelen op je pad te vinden. Dan ligt het pad ook nog vaak bezaait met stenen wat het lopen extra moeilijk en gevaarlijk maakt. Een aanslag op lijf en leden. Maar ook op mijn schoenen. Weer helemaal onder de modder natuurlijk en door de vele soms scherpe stenen beginnen zelfs de zolen op enkele plekken los te laten. En de haarscheurtjes in het leer worden alsmaar groter. Ik houd mijn hart vast of ze met mij Rome gaan halen.

Leuk is wel dat er ook andere lopers de route lopen. Eindelijk wat gezelschap. Alhoewel het meest Italianen zijn in kleine groepjes die alleen Italiaans spreken en geen contact zoeken. Op 2 uitzonderingen na. De eerste jongeman die wat Engels sprak en ook alleen liep kwam uit Rome. Hij wilde tot Florence lopen en dan stoppen. We hebben een stuk samen gelopen maar hij bleek astma te hebben en mijn tempo lag hem veel te hoog. Ik heb míjn tempo maar op hem afgestemd maar toen hij persé een steile berg wilde beklimmen, wat 2 uur extra ging duren, voor het uitzicht ben ik na een goed half uur afgehaakt. Vond het te gevaarlijk worden en te lang gaan duren waarbij de regen zich ook nog eens aandiende. We hebben nog telefoonnummers uitgewisseld, want ik zou bij hem in Rome onderdak kunnen krijgen, en zijn uit elkaar gegaan. Later ontmoette ik nog een meisje uit Bolonga die al snel te kennen gaf liever alleen te lopen. Nou was dat op een punt waar ik de route zou af gaan naar mijn overnachtingsadres. We namen afscheid en zei dat op de camino in Spanje men zegt dat je elkaar vaak meer dan 1 keer op de route tegenkomt. Dus......

Wat schetst mijn verbazing toen ik ze vandaag weer ontmoette. Ze kwam mij tegemoet lopen waarop ik vroeg waarom ze de andere kant op liep. Bleek ze iets te hebben willen zien waar ze aan voorbij was gelopen. Daarom wilde ze nog even terug. Anders hadden we elkaar niet getroffen. Toeval of niet, zeg het maar.

Morgen nog een pittige dag en dan hoop ik heelhuids in Fiesole aan te komen. Iets buiten Florence. Daar neem ik ook maar weer eens een dag rust om Florence in te gaan. Met de bus is dat goed te doen. En dan maak ik mij op voor de laatste 570 km die vooral door Umbrië zullen gaan naar Rome. Maar zover is het nog niet.

Iedereen weer bedankt voor de reacties en het ga jullie goed. Caio

Bologna in en uit

De oversteek van de Po vlakte ligt achter mij. Hoera. Dat was met recht: blik op oneindig en verstand op nul. Alhoewel ik moet zeggen dat de laatste dagen voor Bolonga niet tegen vielen. Er stond wat meer wind en dat maakte het wat aangenamer. Voor de rest valt er over wat ik onderweg heb gezien niet veel te vertellen. Hoogtepunten waren overstekende reptielen. Vooral kleine hagedissen, 1 flink grote groene hagedis en heel verrassend een bijna 1 meter lange zwarte slang die meer van mij schrok dan ik van hem of haar. De onderkomens maakten meer indruk. Het onderkomen 3 nachten geleden in een heel klein dorp zag er van buiten niet uit. Je denkt wat moet dat gaan worden. Blijkt binnen alles pico bello en ultra modern ingericht. Het verschil kan niet groter zijn. Ga ik die avond daar ook eten, want iets anders was er niet, blijkt de eigenaar in pak te bedienen. Zit ik daar weer in korte broek en t-shirt aan tafel. Bij elke gang werd er verteld wat er op je bord lag. Het uitleggen duurde langer dan het opeten. Met honger van tafel dus maar wel met een flinke rekening. Glaasje wijn 6 euro en dan zijn je lippen amper nat. Was wel lekker overigens. De volgende morgen kreeg ik wel een zakje eigen gebakken koekjes mee. Dat is dan toch weer aardig. De nacht daarna verbleef ik in een b&b gerund door een man geboren op Sardinië. Hij sprak alleen Italiaans en ik helemaal niet. Met handen en voeten en de vertaal programma's op onze mobiel hadden we een gezellige avond in de pizzeria. Bleken we allebei even oud, allebei 3 kleinkinderen rijk te zijn, beiden met pensioen en diabetes patiënt te zijn. Daarom zou hij de volgende morgen bij het ontbijt ook hartige dingen op tafel zetten. Nou de kaas en ham waren heerlijk.

Na dit onderkomen was het niet zo ver meer naar Bologna. Alhoewel ik mij nog over steeds drukker wordende wegen de stad in moest werken. Echt gevaarlijk. Nu loop je niet even die stad in. Het centrum van Strijen is na 700 meter wel bereikt. Hier liep ik ruim 7 km om bij mijn hotel in het oude centrum te komen. Maar overal wel lekker dicht bij. Dus weer de toerist uitgehangen. Levendige studenten- stad. Meer dan 1 op de 4 inwoners is student. Is ook de oudste studentenstad van Italië. Met de allerbeste en dikste pasta. Héérlijk.

Vanmorgen was ik veel sneller de stad uit dan erin. Toch maar de eerste heuvel beklommen naar de San Luca kerk. Je loopt dan door de langste arcade ter wereld bergop. Dat was vast om te wennen voor de komende dagen. Want het echte werk is weer begonnen.

Veel te lang weer geworden dus maar snel stoppen. Tot de volgende keer.

Een (PO)ver verhaal

Ja mensen wat zal ik nu weer eens vertellen. Er is eigenlijk niet veel om te melden moet ik eerlijk bekennen. Maar om in het ritme van verhalen schrijven te blijven toch maar wat uit de hoed toveren dacht ik. 

Zoals al eerder gezegd is dit niet het mooiste deel van de reis. De eerste dag viel daarom al erg mee en ik had voor de overnachting een uitstekend hotel met prima eten. Eentje om voor om te rijden of lopen in mijn geval zeg maar. De tweede dag viel ook niet tegen. En ook toen had ik een uitstekend onderkomen in een als agriturismo te boeken boerderij. Met zwembad, een heerlijke tuin en 3 soorten wijn op de tap. Pak zelf maar en laat maar weten wat je genuttigd hebt. Dat was niet tegen dovenmansoren gezegd. 

Dan de 3e dag. Het zou een wat langere loopafstand worden die dag had ik gepland. Door wat gedwongen omwegen werden het iets te veel kilometers voor mij. Mede omdat het weer niet meewerkte. Het werd erg warm, bijna geen windje, geen schaduw te bekennen en geen wolkje aan de lucht. Een dag die ik hoopte hier op de vlakte niet te krijgen. Maar kreeg hem toch. Met regelmaat een bar zoeken voor wat cola heb ik het gered maar vraag niet hoe. Uitgewoond was ik. Een douche later dan ben je gelukkig weer een ander mens. En het avondeten,  bereid door 2 wat oudere dames,  was overheerlijk. 

Vandaag weer zo'n hete dag op eindeloze asfaltwegen waar de auto's op race snelheid aan je voorbij vliegen. Niet ongevaarlijk maar ik had geen alternatief te kiezen deze keer. Gelukkig had ik deze dag al eerder een slaapplek geboekt,  dus het ging beter dan gisteren. 

Over de omgeving en route valt niets opwindends te melden. Landbouw, boomgaarden, lange rechte wegen, vaak doorsneden door rivieren en kanalen. Vooral het kanaal aangelegd in opdracht van Napoleon zal mij nog lang bijblijven. Vooral lang, lang en nog eens lang.

Nog even doorbijten maar en dan hoop ik dat Bolonga de inspanningen waard maakt. 

Dat was toch nog aardig wat voor iemand die niets te melden heeft.   

Het allerbeste iedereen en een hopelijk mooi en zonnig lang weekend gewenst.

Verona in en uit

Ik heb de tijd genomen om weer even de toerist uit te hangen. Deze keer in Verona. Foto's daarvan hebben jullie al gezien denk ik. De dagen voor Verona heb ik aardig wat kilometers kunnen maken. Het bleef gelukkig op wat spetters na droog. En, wat wel jammer is eigenlijk, ik heb de hoge bergen achter mij gelaten. Toch onverwacht snel waren ze er niet meer zo net voor Verona. De dag voor ik de stad ben ingegaan heb ik nog in de buurt overnacht. Het laatste stuk was niet bepaald het mooiste om te lopen. Door industrieterrein met vooral marmer en graniet verwerkende fabrieken. Hoort er ook bij.

Omdat ik al zo dicht bij Verona de laatste overnachting had was ik zoals gepland al heel vroeg bij mijn hotel en gelukkig kon ik mijn kamer direct gebruiken. Lekker de stad verkennen, wat Marijke en ik als eens eerder hadden gedaan overigens. Maar eerst een kapper opgezocht. Werd wel tijd vond ik. Hoe ik het geknipt wilde hebben vroeg hij. Vooral kort zei ik. Nou dat is gelukt mag ik wel zeggen. Zo kort heb ik het in jaren niet gehad. Lekker koel en scheelt in gewicht. Voor de rest een relaxte dag met een hapje en een drankje. Dat is even anders dan in Duitsland en Oostenrijk trouwens. Hier is het veel goedkoper om een lekker wijntje te drinken dan een biertje. Maar dat went snel. Wat ook anders is is het ontbijt hier. Italianen kennen dat niet echt. Ze bieden het wel aan maar dan krijg je allemaal zoetigheid. Zoete broodjes met vulling, veel kuipjes met jam en cake of koek. Als je al een broodje krijgt dan zijn die keihard. Met veel koffie kan je dat nog wegspoelen. Wat ik gewend was om 's morgens een broodje voor onderweg mee te nemen is er dus niet meer bij. En omdat het ontbijt ook minder is krijg ik, als diabetes patiënt, problemen met mijn suikergehalte. Zo aan het eind van de morgen ga ik meer en meer slingerend lopen. Suiker te laag en de vet reserve die ik had is allang helemaal weg dus aanvulling is er niet meer. Dan onderweg maar op zoek naar eten en/of drinken. Ik ben, zeer tegen mijn gewoonte maar weer aan de cola gegaan. Geeft extra suiker en zuivert tegelijk de maag. Dat moet gaan lukken.

Vandaag ben ik Verona weer uit gelopen. Opnieuw door industrieterrein. Maar na een kleine 2 uur kwam ik weer bij de rivier de Adige. We blijven elkaar tegen komen. Ik moet nu gaan wandelen over de Po vlakte. Ik denk het minst aantrekkelijke deel van mijn tocht. Ik ga lopen over de dijken van de Adige, Po en Reno. De zg Via sugli Argini. De eerste dag viel niet tegen. Niet al te warm en nog geen last van vliegen. Je hebt hier de Povliegen. Wij kennen in Nederland als variant de urinoirvlieg. Die kom je alleen tegen in urinoirs voor mannen. Dit helpt ze goed te richten zodat ze niet teveel buiten de pot plassen. Of het echt helpt heb ik nooit gehoord. Ik hoop de volgende dagen ook zo door te komen en op naar Bologna zullen we maar zeggen.

Iedereen het allerbeste vanuit een vlakke en eindeloze Po vlakte

Stress

Stress zullen jullie misschien wel denken? Heeft hij last van stress? Dat zou toch niet zo moeten zijn. Nou zo af en toe heb je toch wel zulke momenten.

Maar eerst maar even bijpraten over de laatste dagen. Ook deze zijn helaas niet droog geweest. De ene dag wat meer regen dan de andere maar toch wordt je er nat van. Na elke aankomst dan het vaste ritueel van snel alles uit om alles weer op tijd droog zien te krijgen. Dat lukt tot nu toe aardig. Door de regen is er van de omgeving minder te genieten helaas. Ik pak dan ook maar de makkelijkste wegen die vaak over het fietspad langs de rivier de Adige lopen. Schiet aardig op maar door dorpjes lopen is leuker. Na mijn vorige verslagje ben ik naar Trento gelopen. Deels in de regen en mijn b&b was heel moeilijk te vinden. Na lang zoeken en vragen vond ik het maar, wat al vaker is voorgekomen, niemand aanwezig. Op welke bel ik ook drukte: geen reactie. Dan maar telefonisch contact zoeken. Wordt niet beantwoord. Daar heb je zo'n stress moment dus. Verder zoekend kom ik een ander telefoonnummer tegen dat gelukkig wel beantwoord wordt. Meneer komt er over 10 minuten aan. Klopt gelukkig. Alles weer goed gekomen. Trento even snel ingelopen maar de regen gooide roet in het eten.

Na Trento was het eigenlijk maar kilometers maken door het minder goede weer. Via Lori, leuk oud plaatsje, nu in Belluna Veronese. Niet al te ver van het Lago di Garda, voor velen een bekende vakantie bestemming. Op naar Verona.

Stress, daar begon ik mee. Wat denk je van een moment dat ik mijn navigatie op straat liet vallen ergens in Oostenrijk? Gelukkig viel de schade mee en werkt hij nog. Dan het moment waarop mijn mobiele telefoon aangeeft dat er vocht, door de regen van de laatste dagen, in de USB poort zit. Drogen met een föhn helpt niet. Hij wil niet meer opladen ook!! Wat moet ik zonder mobiel? Gelukkig weet schoonzoon Peter raad. Zet hem eens uit en aan. Goddank dat helpt. Dan het moment dat ik een mail open en daarna de berichten over 17 opgelopen virussen door mijn beeld vliegen. Opnieuw in de stress hulp gezocht bij Peter. Na telefonisch contact over wat wel en vooral niet te doen lijkt de schade erg mee te vallen. Alles werkt weer.

Stress ook als ik onderweg pijn krijg die maar niet snel overgaat. Ik heb meerdere momenten dat ik ergens iets voel maar dat gaat na een tijdje wel over. Maar als dat niet zo is en je al dik een uur last hebt krijg je toch een stress moment. Het zal toch niet iets ernstigs zijn? Gelukkig tot nu toe is alles uiteindelijk toch over gegaan.

Wat een opsomming. Schrik er zelf ook bijna van. Zoals iemand scheef heb ik wel heel veel engeltjes op mijn schouder. Maar misschien raken ze een keer op. Laten we het niet hopen.

Daarom kan ik tenslotte zeggen dat het gewoon goed gaat allemaal. En gewoon goed betekent dus eigenlijk buitengewoon goed. Dat het jullie allemaal ook maar gewoon goed mag blijven gaan.

Tot schrijfs.

Van alles wat

Ik schreef niet zo lang geleden: zo loop ik de zon tegemoet. Maar dat is tot nu toe in Italië nog wat tegen gevallen. Na mijn laatste verslag ben ik over het drukke fietspad verder gelopen langs de rivier de Adige. Omdat het weer ondertussen een stuk koeler was geworden viel de drukte van fietsers nu erg mee. Maar door de bewolking viel er van de omgeving helaas ook niet veel te genieten. En van festiviteiten op 1 mei heb ik niet veel gemerkt.

De dag erna was weer eens een regendag. Nou mag ik niet klagen natuurlijk want tot nu toe heb ik niet veel regen gehad. Maar deze keer kwam het behoorlijk naar beneden en dan wordt alles nat. Tot in mijn schoenen toe. Na enkele uren vond ik een bakker die ook koffie schonk. Na dit hartversterkertje werd het langzaam wat droger. Maar zelf wordt je dat helaas niet meer. Want de laatste 4 kilometer was het nog even flink klimmen. Drijfnat kwam ik uiteindelijk in mijn onderkomen aan. Snel alles uit, wassen en drogen. En na een warme douche en een prima maaltijd is alle "leed" al gauw vergeten.

Vanmorgen was ik nog maar net op weg of ik kreeg al een flinke bui over mij heen. Tussen de appelbomen moest ik snel mijn regenkleding aan. Helaas was daar op die plaats ook de eigenaar aan het spuiten. Ik kreeg daar ook wat van mee dus ik hoop dat ik nu niet meer als de rotte appel in de familie zal eindigen. Na deze bui werd het gelukkig droog en dat bleef verder zo. Behalve ik, want mijn t shirt kon je wel uitwringen de rest van de dag. Ik heb vandaag veel tussen 2 stromen gelopen. Aan de ene kant de stroom auto's van en naar de Brennerpas en aan de andere kant de stromende Adige rivier. Een beetje saaie dag zelfs.

Daarom maar iets vertellen over voeten en schoenen. Velen vragen hoe het hier mee gaat. Eerst de voeten. S'morgens worden die eerst in de glijmiddel gezet. Laufwunder helpt blaren te voorkomen als het goed is. Helaas heeft dat bij mij niet helemaal gewerkt want ik heb een flinke in Duitsland opgelopen. Die plek behandel ik met wat ik noem Sudoku zalf. Alles bij elkaar houdt dit zich goed. Dan de sokken heel precies aan. Vervolgens de schoenen aan waarvan het strikken van de veters nog nauwer luistert. Niet te los en niet te strak en voor elke schoen anders. Zelfs de lippen van de schoenen worden anders geplaatst anders gaat het fout. Meestal heb ik onderweg dan geen al te grote problemen behalve als ik extra lang moet stijgen of vooral dalen. Daar heb ik al eerder over bericht. Na extra lang lopen op asfalt krijg ik last van de onderkant van 1 voet. Doorgezakt? Vandaar dat ik vaak aan de kant van de weg het graskantje pak. Maar verzwikken van de voeten is dan weer een gevaar. Net in Italië verzwikte ik mijn voet zodanig dat ik echt dacht dat dit het einde van de reis betekende. Maar gelukkig redden mijn hoge schoenen mij tot nu toe. Ik zoek die graskanten ook om de zolen van mijn schoenen te sparen. Dat gaat goed lijkt het. Alleen het leer bovenop gaat haarscheurtjes vertonen door de ontelbare buigingen en alsmaar nat raken en drogen. Ben benieuwd of ze het ook volhouden.

Dat was wel weer genoeg lijkt mij. Ook hier gaat de temperatuur omhoog net zo als bij jullie. Genieten maar en opnieuw het allerbeste gewenst van mij.