Weer thuis

Wat is het goed om weer thuis te zijn. Het avontuur zit er nu echt op. En zoals eerder geschreven, het is met recht een avontuur te noemen. En dat heb ik samen met mijn gezin in Rome mogen afsluiten. Wat een voorrecht.

Want naast mijn vrouw en dochter kwamen ook mijn zoon en kleinzoon een dag later als extra verrassing naar Rome. Samen hebben we van een deel van het mooie Rome kunnen genieten. En dat natuurlijk meestal te voet. Goed voor mij om een beetje af te trainen.

Opnieuw was daar weer zo'n toeval moment toen we in Rome Gabi een Alex uit Oostenrijk letterlijk tegen het lijf liepen. En Rome is voorwaar toch geen kleine stad. Ongelooflijk eigenlijk.

In de Friezenkerk en het Vaticaan is het mij ook nog gelukt om mijn laatste 2 stempels in mijn pelgrims paspoort gezet te krijgen. En ik kreeg er ook nog 2 oorkondes bij. Leuk als aandenken.

En dan komt toch dat moment om na ruim 90 dagen weer naar huis te gaan. Niet dat ik dat erg vond, in tegendeel. Het was goed zo.

En thuis aangekomen stonden velen Marijke, Daniëlle en mij op te wachten. Het huis was versierd met van alles en nog wat. Ik werd verwend met ettelijke kado's en hele mooie woorden maar het mooiste was toch het weerzien met zoveel lieve mensen. Het was meer dan geweldig om met jullie mijn thuiskomst zo te kunnen delen.

Want onderweg heb ik volop de tijd gehad om mij te realiseren wat een voorrecht het is om omringd te zijn door zoveel mensen die het beste met je voorhebben. Dat bleek ook uit de vele reacties die jullie plaatsten. In de loop van de tijd kreeg ik steeds meer het idee dat mijn verhaaltjes voor sommigen meer waren dan zo maar verhaaltjes. En dat heeft mij zeer aangenaam verrast en daar ben ik ook heel blij mee.

Blijven nu slechts de herinneringen over. Herinneringen aan de ontelbare hondendrollen aan de kant van de weg, de dagenlange stank van de mest die op de landerijen werd uitgestrooid, het bijna dagelijkse snerpende geluid van de grasmaaiertjes of de motorzagen in de bossen, de tienduizenden blaffende honden, de vele dagen dat ik de spechten hoorde kloppen en later de koekkoeken hoorde roepen, de klamme hitte, het daardoor steeds drijfnat worden van mijn kleren, de stank die daar op de duur niet meer uitging, de nog ergere stank als ik mijn schoenen uittrok, de prachtige natuur, de mooie steden en vooral de ontmoetingen met onbekende mensen, etc. etc..

Mijn schoenen hebben het samen met mij weten te halen. En veel hebben we gedeeld. We zijn samen vies geworden, we hebben scheurtjes opgelopen, we zijn afgevallen maar uiteindelijk zijn we samen aangekomen.

Beste, lieve mensen, voor de laatste maal zeg ik jullie heel veel dank voor de niet aflatende reacties in welke vorm dan ook, de kado's en mooie woorden. Ja ik ben veel alleen geweest maar op die manier heb ik mij nooit eenzaam gevoeld. Samen hebben we er wat moois van gemaakt.

Rome binnen

Dat ik dit als titel van dit stukje mag schrijven is eigenlijk ook voor mij onvoorstelbaar. Dat ik dit heb mogen halen was voor mij ook zeer twijfelachtig. Mijn doel was dan ook steeds op weg te zijn en waar het avontuur zou eindigen was van minder belang. Komt Rome dan toch eenmaal in zicht dan wil je daar ook eindigen. EN DAT IS GELUKT!!!!!

Maar toch nog even terug in de tijd. Na mijn laatste verhaal heb ik toch nog 2 pittige dagen meegemaakt. De klimmetjes waren niet zo hoog meer maar wel bijzonder steil. Daarbij was de temperatuur rond de 30 graden en dan loop je vanzelf wel leeg. In Montelibretti trof ik het groepje van 4 jongelui die net voor mij uit Rieti waren vertrokken met 3 ezels. Zij zijn aan een vredesmars bezig die moet eindigen in Jeruzalem. Ik kon mij ook bij hen aansluiten zeiden ze maar dan was ik pas op 23 juni in Rome aangekomen en dat was natuurlijk voor mij geen optie. Je ziet dat er altijd weer mensen zijn die nog meer in hun mars hebben. Gisteren had ik overigens veel geluk met het weer. Tussen de buien door bereikte ik Monterotondo. Hier trof ik opnieuw mijn al eerder opgedane kennissen uit Oostenrijk, Gabi en Alex. Ik had daar al enige hoop op omdat ook zij vandaag in Rome wilden aankomen. Maar het was toch heel leuk toen ik vroeg waar zij waren en de bevestiging kreeg dat ze ook in dezelfde stad waren aangekomen. In welk hotel zitten jullie was mijn vraag. Bleek ook mijn hotel te zijn. In welke kamer zit jij dan was hun vraag. Naast die van jullie was mijn antwoord. En inderdaad bleek dat nog te kloppen ook!!!! Op zoveel toeval hebben we die avond er maar een extra drankje op genomen.

Vandaag zijn we dan met z'n drieën naar Rome gewandeld en later dus Rome binnen gegaan. Onderweg had ieder van ons zo zijn eigen gedachten daarover. Plots wordt uit een plan een herinnering geboren. Een bijzonder moment om onder het lopen bij stil te staan. Het afscheid was allerhartelijkst en ik heb het gevoel dat we elkaar nog wel eens gaan terugzien.

Na het afscheid op naar het St Pietersplein waar Marijke en dochter Daniëlle al op mij wachten. Eigenlijk niet eerlijk dat ik na 3 maanden lopen toch nog later ben dan zij!!! ?? De laatste kilometers door de stad kunnen dan niet snel genoeg voorbij gaan maar eindelijk is de hereniging een feit. Wat ben ik blij om in goede gezondheid mijn armen weer om ze te kunnen heen leggen. Want ik ben het gezin en zeker Marijke ontzettend dankbaar dat ze mij op dit avontuur hebben laten gaan. Want een avontuur is het geworden met ups en downs maar met elke dag het blije besef wat een voorrecht het is geweest dat ik dit heb mogen en kunnen ondernemen. Ook ben ik mij nog weer meer bewust hoe goed ik het heb en dat THUIS veel meer is dan ergens een huis te hebben.

Als alles een beetje bezonken is zal ik thuis nog 1 maal een stukje schrijven en dan zit het er echt op.

Wat een prachtige reacties heb ik al mogen ontvangen en ook van mijn kant petje af voor jullie daarvoor.

Laatste

Nee mensen, niet direct denken dat dit het laatste schrijven is. Het gaat erom dat er steeds vaker iets op mijn tocht als laatste een feit wordt. De laatste vrijdag, zaterdag etc etc dat ik hier mag lopen is al een feit. De laatste keer onderdak zoeken en boeken is ook al gebeurd. De reacties gaan ook steeds meer over de laatste loodjes. Dus is bij mij het aftellen nu ook meer en meer in mijn gedachten. MAAR, ik ben er nog niet. Er kan nog van alles gebeuren. Niet dat ik daar van uitga maar ik moet wel reëel zijn. Want het zijn nog pittige dagen die ik meemaak.

Nog weer even terugkijken zoals gebruikelijk. Het laatste verslag maakte ik in Rieti. Ik had daar nog een heel leuk gesprek met een jongen in de pizzeria waar ik ben gaan eten. Hij was heel belangstellend naar het waarom en de organisatie van mijn tocht. Bij het afscheid nemen gaf hij mij zijn telefoonnummer om, als ik hulp nodig had de komende dagen tot Rome, hem te bellen en hij zou met de auto naar mij toekomen. Wat een geweldig aardige mensen zijn er toch op deze wereld.

Vanuit Rieti ben ik het dal overgestoken en weer aan het klimmen geslagen. Mijn eerste onderkomen was in het stadje Greccio. En ook dit ligt hoog tegen een berg aan. Ben je er eenmaal dan is het genieten van de rust en de mooie uitzichten. De foto's spreken denk ik voor zich. Overigens, foto's laden in de weblog lukt lang niet altijd omdat de verbindingen hier niet al te best zijn. Ik kwam er in Greccio achter dat, als ik donderdag ook in Rome wil aankomen, ik 1 dag moest zien te winnen in het programma. In plaats van de geplande route te volgen heb ik zelf een route gevonden. Maar dat betekende wel dat ik gisteren een lange en zware dag had. In het onderkomen in Greccio waren de helft van de gasten Nederlanders nota bene. Moeder en dochter die geen contact wilden en een jongen en meisje uit Eindhoven. Die deden een georganiseerde wandeltocht van enkele dagen waarbij onderkomens al geregeld zijn en de bagage steeds naar de volgende bestemming gebracht wordt. Desondanks had de jongeman bij het afdalen een blessure opgelopen. Er kan dus altijd wat gebeuren dat blijkt maar. Gisteren zouden ze met de auto over de pas naar het andere dal gebracht worden door de eigenaar van het hotel. Toen ik op weg was naar de pas overgang, op 1 km hoogte, kwamen zij mij achterop en boden aan om ook mee te rijden. Weer zo'n moment van grote twijfel maar ook deze keer ben ik verder gelopen. Als wielrenners dan later zelfs een buiging naar je maken dan weet je dat je met iets bezig bent wat niet veel mensen doen. Gelukkig kwam er aan deze lange dag ook weer een goed eind. En dan is het dubbel plezierig als je op de piazza een glaasje kan drinken. In het eeuwenoude plaatsje, Casperia, zat ik in een al even oude woning met prachtig uitzicht op de bergen.

Vandaag een korte wandeldag. Dat mag wel even tussendoor. De warmte, meer dan 30 graden, is nu iets wat extra energie kost. Morgen weer wat meer klimwerk maar de bergen zijn hier niet zo hoog meer.

Zo, het laatste verslag voor ik in Rome hoop aan te komen. Weer zo'n laatste moment. Tot het volgende verslag vanuit Rome zullen we maar zeggen.

En dank, dank, dank voor de bemoedigende reacties. Het ga jullie goed.

Gezelschap

Ja, ja, ik mag mij weer eens verheugen in wat gezelschap onderweg. Niet elke dag, maar er lopen toch weer wat meer mensen op dit deel naar Rome. Straks wat meer daarover.

Waar was ik de vorige keer ook weer gebleven? De bergen in. Dat was het. Nou inderdaad die bergen lijken wel steeds hoger te worden. 2 dagen geleden ben ik al vanuit het dal naar het enige hotel in de buurt geklommen. Het hotel zou liggen in de buurt van het plaatsje Polino. Dat plaatsje zag ik al uren van tevoren vanuit het dal tegen de berg aan geplakt liggen. Maar voor je er dan bent, met al die haarspeld bochten duurt een hele tijd. Het was behoorlijk warm dus in het plaatsje aangekomen maar gelijk op zoek naar een flesje cola. Maar helaas, siësta tijd, dus alles dicht. Dan maar wat water drinken uit de voorraad. Daarna op zoek naar het hotel. Mannen bij de bushalte vertelden mij dat het hotel toch echt helemaal boven op de berg lag en niet in het dorpje. Dat was even slikken. Op dat moment kwam er een auto met iemand die bij het hotel hoorde. Ik kreeg het aanbod mee te rijden. Heel grote twijfel om dat aanbod maar aan te nemen want daar was ik wel aan toe. Maar als je gaat lopen naar Rome dan moet je dat ook doen. Dus het aanbod vriendelijk afgewezen. Onderweg naar de top op meer dan 1km heb je daar natuurlijk wel 30 keer spijt van maar uiteindelijk kom je toch boven. En daar vond ik zoals eerder vermeld gezelschap. 2 dames uit Duitsland en een man en vrouw, Gabi en Alex, uit Oostenrijk. We waren de enige gasten dus dat werd aan 1 tafel gezellig samen eten. De 2 dames moesten de volgende morgen weer terug naar huis en ik kreeg het aanbod van Gabi en Alex om samen met hun die dag te lopen. Dat kwam mij heel goed uit want het zou een als zwaar aangemerkte route worden naar meer dan 1200 meter hoogte. En dat door dichte bossen. We waren alle 3 blij dat we wat extra gezelschap hadden. In het dorpje zaten we in verschillende onderkomens maar we troffen elkaar weer bij het diner op het centrale plein. Opnieuw namen we afscheid omdat zij een andere weg gaan volgen als ik. Jammer maar zo gaat dat. Leren kennen en weer afscheid nemen.

Wat schetst mijn verbazing toen ik beiden vanmorgen weer tegenkwam in een bar in een ander dorp. Toeval bestaat niet? Voor de 3e keer afscheid genomen maar of dat de laatste keer zal zijn? Want ook hier in Rieti, waar ik nu ben, liep ik weer een bekende tegen het lijf. Een Amerikaan, in Wenen geboren, die al meer dan 40 dagen op sandalen onderweg is naar Rome. Wellicht zie ik die ook nog eens terug.

Zo heb ik dus af en aan weer eens iemand om mee te praten onderweg. En dat is best aangenaam.

Morgen steek ik het Rietidal over en ga ik opnieuw de bergen over op weg naar Rome. En ook daar zitten weer flink hoge jongens tussen. Ik hoop dat dit lichaam ook die uitdaging nog aankan. Maar het vooruitzicht om in Rome mijn vrouw en dochter weer te zien lokt.

Opnieuw, ik blijf het zeggen, geweldig bedankt voor jullie reacties en steun. Tot schrijfs.

De bergen weer in

Vreemde uitdrukking eigenlijk ' de bergen in '. Je gaat er op, langs en/of over maar ik ben er nog niet in geweest. Nou ja, de uitdrukking is nou eenmaal zo.

Wat ging er aan vooraf? De vorige keer schreef ik dat ik hoopte nog terug te gaan naar Spello om naar het resultaat van het maken van de bloementapijten te kijken. De hele nacht wordt er door velen hard aan gewerkt. Mijn gastvrouw en haar man van die dag gingen ook kijken en ik mocht in de auto mee. Heel mooi gebaar natuurlijk. Vroeg de wekker gezet om de grootste drukte voor te zijn. Het was meer dan de moeite waard. Ik begreep dat om 12.00 uur er een processie door de straten gaat die al het moois teniet doet. Jammer maar volgend jaar maar weer opnieuw iets creëren.

Later dan gebruikelijk ben ik die dag nog naar Montefalco gelopen. Dat was niet zo ver maar de temperatuur liep op naar 30 graden. Peentjes zweten dus. Zeker het laatste deel naar het stadje dat ze mooi boven op een heuvel hebben gebouwd. Daar zal ik de komende dagen wel meer mee te maken krijgen in Umbrië. Ook in deze plaats was het feest geweest en dan is het nog lang gezellig op het centrale plein.

De volgende dag over tamelijk vlak terrein naar Spoleto, weer zo'n prachtige oude stad tegen de berg gebouwd. Het voordeel van deze stad is dat je met roltrappen de berg op kan. Dat is nog eens comfortabel. Zouden ze meer moeten doen. Ook hier heb ik weer heel wat moois bekeken. Met als hoogtepunt de schitterende domkerk.

Vandaag dus weer de bergen in. Het worden weer extra pittige dagen met veel klimmen en dalen. Deze eerste dag liep ik ook nog eens verkeerd en het regende een groot deel van de dag. Ik moest weer diep in de reserves tasten. Naast de mooie uitzichten was een ontmoeting met een jonge vrouw die zich liggende staande probeert te houden, prostituee dus, een van de weinige hoogtepunten van de dag. Ze was overigens niet de enige vandaag die ik tegenkwam, met of zonder camper in de buurt. De dame die mij aansprak kwam uit Roemenië en ze vroeg toch nog of ik zin had in a good f..... ( sorry dames !). Ik heb het maar bij een goed gesprek gehouden en ben weer verder gegaan. Zoals al eerder gezegd: je maakt wat mee onderweg.

De komende dagen gaan ook nog door berggebied met bossen en kleine dorpjes. En dan ga ik op naar Rieti.

Beste mensen. Ik stop er weer mee. Alle goeds gewenst vanuit een weer droog Umbrië.

Cultuur snuiven

Schreef ik nog niet zo lang geleden, op naar Gubbio en Assissi, vandaag kan ik zeggen dat die 2 steden al weer achter mij liggen. Na mijn laatste verslag ben ik de stad Gubbio gaan verkennen. Prachtig gelegen en een bezoek meer dan waard. Die avond hebben we, Klaus en Pia uit Oostenrijk en ik, weer gezellig samen gegeten.

De volgende morgen hebben we nog samen ontbeten en toen afscheid van elkaar genomen omdat ieder een andere dagplanning had gemaakt. Ik had in verband met de warmte een makkelijk stuk weg gekozen. De andere twee juist niet. Het pakte voor mij prima uit. Een leuke maar warme wandeling en dan een hotel met zwembad. Daar heb ik mooi gebruik van kunnen maken. En 's avonds lekker buiten gegeten op het terras met uitzicht op het dal. Behalve cultuur snuiven is de toerist uithangen ook niet verkeerd.

De dag daarna naar Assissi. Een van de hoogtepunten van de hele reis. Het was net na de middag dat ik in mijn hotel was. Midden in de stad en ik kan je vertellen dat het een behoorlijk pittige beklimming was om daar te komen. Ik kreeg daar pas een app van Klaus te zien die vroeg of ik nog een biertje met hem en Pia wilde drinken. Helaas was het al te laat toen ik reageerde en waren zij al op weg om naar huis terug te keren. Jammer, maar we hebben een leuke tijd samen gehad. Ook in Assissi moest er cultuur gesnoven worden natuurlijk. Een die is er volop. Veel heeft met Franciscus te maken en ik kan mijn volger Franciscus uit Strijen vertellen dat ik inderdaad de originele pij en schoen van de man heb gezien. Daarnaast is er zoveel in deze stad te zien dat je tijd tekort komt. Nou was het schitterend weer, gezellig druk en dan is een terrasje pakken ook geen straf. Tot mijn vreugde ontmoette ik toch nog 2 bekenden van onderweg uit Italië. Hun reis stopte ook bij de kerk van Franciscus. Ze waren ook heel blij verrast mij te zien en tot afscheid moest er zelfs gekust worden. Italiaanse gewoonte ook bij mannen?

Vanmorgen dus weer verder. Nu alleen. Want op 1 meisje na heb ik niemand meer onderweg gezien. Ik heb opnieuw een oude stad bezocht. Spello. Op zich al mooi, maar door een bloemen festival, infiltratie, extra mooi. Kijk maar eens op internet naar beelden. Misschien ga ik morgen nog even kijken als alles af is.

Verder gaat alles gelukkig naar wens. Wel erg warm. Zo rond de 30 graden en dat blijft voorlopig zo. Zou 10 graden minder mogen voor mij. Maar ik moet niet zeuren eigenlijk. Mijn schoenen doen het nog, alleen niet waterdicht meer, mijn teennagels zitten er nog aan en op de bekende phpd na geen lichamelijke klachten.

Wel beste mensen dat was het weer. Alle goeds vanuit een warm Umbrïe.

Weer wat stapjes verder

De titel geeft al aan dat sinds het vorige verslag ik naar mijn idee stapjes heb gemaakt. Geen grote stappen de afgelopen dagen. Dit vooral door de warmte. De dag na mijn vorige verslag heb ik er voor gekozen om mijn eigen weg te gaan in plaats van de officiële. Dat laatste zou betekenen dat ik via een lange omweg, wat niet veel toevoegde aan de reis, en bergen ongeveer op dezelfde plaats zou uitkomen. Ik ben direct naar de plaats Città di Castello gegaan. Vond ik meer toegevoegde waarde hebben. Een loper uit Oostenrijk, Klaus, had hetzelfde idee als ik dus zijn we die dag samen opgetrokken. Dat was wel weer eens wat anders dan al die dagen alleen. We hadden al snel een klik met elkaar dus we spraken af de volgende dag ook samen te gaan. Die dag moesten er weer wat kilometers gemaakt gaan worden want met stapjes duurt het wel héél lang voor je in Rome bent. Helaas liep alles anders dan gepland. Klaus krijgt na een flinke niespartij het plots in zijn rug. Niet zomaar dat zag ik wel aan hem. Noodgedwongen blijft hij in het hotel achter en is van plan die dag een fysio op te zoeken. Heel jammer natuurlijk voor beiden maar vooral voor hem. We nemen afscheid van elkaar en wisselen e-mail adressen uit om elkaar op de hoogte te houden. Ik ga dus weer alleen op weg. Nu zie ik gelukkig onderweg ook nog andere bekende gezichten terug dus helemaal alleen ben ik niet.

Na aankomst in mijn hotel gisteren ben ik, na de was gedaan te hebben en mezelf ook weer wat reuklozer te hebben gekregen, in de bar wat gaan drinken. Wat schetst mijn verbazing als daar enige tijd later toch Klaus uit Oostenrijk binnen stapt. Hij had na enige tijd op bed gelegen te hebben toch maar besloten om op weg te gaan en dat was zowaar nog gegaan ook. Zo zie je dat lichaam en geest van invloed op elkaar kunnen zijn. Er kwam gisteravond ook nog een jonge vrouw uit Oostenrijk in ons hotel overnachten. Gezellig zijn we met ons drieën gaan eten.

Vanmorgen ook met z'n drieën afgesproken om naar Gubbio te lopen. Onderweg wilde ik een wat kortere weg aanhouden als zij beiden en zijn onze wegen voor even weer gescheiden. Onderweg regende het vandaag licht dus ik was blij met de kortere afstand. Ik hoop dat het ondertussen droog is want ik wil nog wel even de stad bekijken. Prachtige stad overigens en schitterend gelegen. Kijk maar eens op internet zou ik zeggen. Vanavond zullen we elkaar ongetwijfeld weer zien om uit eten te gaan en voor de volgende dagen wacht ik het maar af. Voor velen van de wandelaars is Assissi het eindpunt en dat bereiken we over 2 of 3 dagen. Ik ben benieuwd wie er na Assissi nog over zijn om mee verder te gaan. Anders gaat de reis verder zoals die begon: alleen. Ook geen probleem.

Zoals gezegd ga ik nu snel de stad in. Nog wat cultuur opsnuiven.

Het ga jullie allen goed.

Vol goede moed verder

Was mijn vorige verhaal nou niet bepaald optimistisch te noemen, deze keer gelukkig wel. De verwachting was dat het weer steeds wat beter zou worden en dat werd het ook. Eerst nog wel elke dag aan het eind van de middag regen maar dan was ik al binnen. Het weer sloeg zo snel om dat de bewoners hier ook lopen te klagen dat het nu wel erg warm is. Net als in Nederland van het ene uiterste in het andere.

Na de moeizame en lange dagen ben ik een dag wat meer over asfalt gaan lopen. Dan loop je niet verkeerd maar voor je benen, schoenen en voeten is het minder prettig. Daarom 2 dagen geleden toch maar weer de route opgezocht. Geen al te lange route die dag en zowaar op een heuvel ontmoette ik de eerste Nederlander!! Erik uit den Haag. Hij had wat moeite met mijn tempo zei hij maar in een bar onderweg zou ik op hem wachten. We hebben leuk wat zitten praten en afgesproken dat we elkaar die avond zouden opzoeken. En zo gebeurde dat ook. Omdat we beiden al andere avondeten afspraken hadden gingen onze wegen weer uiteen. Maar gisteren zaten we opnieuw in de oude binnenstad van Sansepolcro dicht bij elkaar zodat we opnieuw konden afspreken samen te gaan eten. Door de bloedhitte bleek hij een stuk per bus te hebben afgelegd, ook anderen trouwens, en dus vroeger dan ik op bestemming. Maar bij het douchen bleek dat hij 2 tekenbeet had opgelopen. Goede raad was duur: naar het ziekenhuis. Daar stelden ze hem 'gerust' door te zeggen dat teken hier zelden besmet zijn. Alles bij elkaar was Erik toch behoorlijk gestressd en had zoveel last van de hitte dat hij besloot vandaag een rustdag te nemen. Ik zie hem dus niet meer onderweg. Wel jammer. Anderen zie ik nu wel regelmatig. Familie uit Brazilië, 1 man met 8 vrouwen uit Duitsland, man uit Oostenrijk en een Poolse jongedame. Daarnaast nog enkele anderen waar ik nog geen contact mee heb gehad. We lopen overdag niet samen maar zien elkaar 's avonds bij de weinige onderkomens. Wel een stuk gezelliger om wat contacten te hebben. Als er dan zoals gisteravond in Sansepolcro, prachtig oud stadje overigens, ook nog een muziekfestival op verschillende plekken is dan wordt het heel gezellig.

Omdat ook ik gisteren last had van de hitte heb ik voor vandaag maar een alternatieve route gekozen van maar iets meer dan 10 km. Heel vroeg op stap en vroeg aangekomen in mijn hotel. Weer een kamer alleen na de slaapzaal met gedeelde douche en toilet van gisteren. Ook morgen ga ik mijn eigen route en daarna opnieuw proberen de bergen weer te trotseren. Maar als het niet te warm is en de paden een beetje redelijk dan heb ik er alle vertrouwen in. Op naar Gubbio en daarna Assissi.

Ciao vanuit een zonovergoten Umbrïe.