Als ik de titel zo lees dan is het zelfs voor mij onwerkelijk dat ik hier naar toe gelopen ben. Maar toch is het zo. Stap na stap brengt je een heel eind weg. Als je maar gezond blijft en er geen gekke dingen gebeuren.

De laatste keer dat ik schreef was ik Bolonga uitgelopen. Het begin van de zogenaamde godenweg van Bolonga naar Florence. In goed Italiaans Via degli Dei. Het beloofde een pittige tocht te worden over de uitlopers van de Apennijnen. Nou dat is het ook geworden. Je loopt bijna geen meter vlak en bergop is ook echt bergop. Ze houden hier niet van omwegen blijkbaar dus als je een berg op moet dan maar recht omhoog. De hellingen van meer dan 20 pct stijgen en dalen zijn niet meer te tellen. Het is fysiek elke dag weer een enorme uitdaging. En door de regen en zelfs sneeuw gisteren is het baggeren door de modder geblazen en een uitdaging om je weg om de soms diepe waterpoelen op je pad te vinden. Dan ligt het pad ook nog vaak bezaait met stenen wat het lopen extra moeilijk en gevaarlijk maakt. Een aanslag op lijf en leden. Maar ook op mijn schoenen. Weer helemaal onder de modder natuurlijk en door de vele soms scherpe stenen beginnen zelfs de zolen op enkele plekken los te laten. En de haarscheurtjes in het leer worden alsmaar groter. Ik houd mijn hart vast of ze met mij Rome gaan halen.

Leuk is wel dat er ook andere lopers de route lopen. Eindelijk wat gezelschap. Alhoewel het meest Italianen zijn in kleine groepjes die alleen Italiaans spreken en geen contact zoeken. Op 2 uitzonderingen na. De eerste jongeman die wat Engels sprak en ook alleen liep kwam uit Rome. Hij wilde tot Florence lopen en dan stoppen. We hebben een stuk samen gelopen maar hij bleek astma te hebben en mijn tempo lag hem veel te hoog. Ik heb míjn tempo maar op hem afgestemd maar toen hij persé een steile berg wilde beklimmen, wat 2 uur extra ging duren, voor het uitzicht ben ik na een goed half uur afgehaakt. Vond het te gevaarlijk worden en te lang gaan duren waarbij de regen zich ook nog eens aandiende. We hebben nog telefoonnummers uitgewisseld, want ik zou bij hem in Rome onderdak kunnen krijgen, en zijn uit elkaar gegaan. Later ontmoette ik nog een meisje uit Bolonga die al snel te kennen gaf liever alleen te lopen. Nou was dat op een punt waar ik de route zou af gaan naar mijn overnachtingsadres. We namen afscheid en zei dat op de camino in Spanje men zegt dat je elkaar vaak meer dan 1 keer op de route tegenkomt. Dus......

Wat schetst mijn verbazing toen ik ze vandaag weer ontmoette. Ze kwam mij tegemoet lopen waarop ik vroeg waarom ze de andere kant op liep. Bleek ze iets te hebben willen zien waar ze aan voorbij was gelopen. Daarom wilde ze nog even terug. Anders hadden we elkaar niet getroffen. Toeval of niet, zeg het maar.

Morgen nog een pittige dag en dan hoop ik heelhuids in Fiesole aan te komen. Iets buiten Florence. Daar neem ik ook maar weer eens een dag rust om Florence in te gaan. Met de bus is dat goed te doen. En dan maak ik mij op voor de laatste 570 km die vooral door Umbrië zullen gaan naar Rome. Maar zover is het nog niet.

Iedereen weer bedankt voor de reacties en het ga jullie goed. Caio